راز درمان با ذکر حُوقَلَه «لا حول و لا قوه الا بالله» چیست؟

راز درمان با ذکر حُوقَلَه «لا حول و لا قوه الا بالله» چیست؟

«حُوقَلَه» یا «لا حول و لا قوه الا بالله» یک ساختمان بزرگ در بیمارستان اسلامی است.

روایاتی می فرماید:

«حُوقَلَه یکی از گنج های بهشت است که ۹۹ بیماری را درمان می کند که کمترینش همّ و غم است.»

امام رضا (ع) می فرماید:

»کسی که «لا حول و لا قوه الا بالله» را بگوید، خداوند هفتاد نوع بلا را زا او دفع می کند که کمترینش هم و غم است».

«جبرئیل بر آدم نازل شد و گفت که بگو: لا حول و لا قوه الا بالله، آدم این را گفت وسوسه و حزن از دلش رفت.»

راز درمان «حُوقَلَه» در چیست؟

راز اول: راز اول درمان بودن حوقله در «تسلیم» نهفته است.

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:

«اگر بنده ، لا حول و لا قوه الا بالله بگوید، امر خودش به خداوند متعال واگذار کرده است و این بر خداست که کفایتش کند».

راز دوم: راز دوم در کمک گرفتن از نیروهای خیّر جهان (ملائکه) نهفته است.

روایتی می فرماید:

«انسانی که از منزل خارح شد و گفت: «لا حول و لا قوه الا بالله»، ملائکه می گویند که ما کمکت می کنیم».

راز سوم: راز سوم در تضعیف کردن نیروهای شر جهان (شیاطین) نهفته است.

روایتی می فرماید:

«هرگاه از منزل خارج شدی، بگو: «بسم الله؛ توکلتُ علی الله، لا حول و لا قوه الا بالله»، [اگر این را بگویی]، ملائکه بر صورت شیاطین می کوبند و می گویند:این اسم خدا برده است، ایمان به خداوند متعال دارد و توکل بر خدا کرده است».

راز چهارم: راز دیگر «حُوقَلَه» ، نزدیک بودن این کلمات به اسم اعظم الهی است.

«آصِف بنِ بَرخیا»  با نیروی اسم اعظم الهی توانست، تخت بلقیس را در مدت یک پلک زدنی، در نزد سلیمان علیه السلام حاضر کند.

روایتی می فرماید:

«کسی که بعد از نماز عصر، صد مرتبه بگوید:

«بسم الله لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم» نزدیک تر است به اسم اعظم الهی، از سیاهی چشم به سفیدی چشم [یعنی فاصله ای نیست]».

راز پنجم: تکرار «حُوقَلَه» نیروبخش است و نیرو می دهد.

روایتی می فرماید:

«حاملان عرش که هشت نفرند، می خواستند برخیزند و عرش را بلند کنند؛ ولی نتوانستند، خداوند متعال به آنها الهام کرد که بگویند» «لا حول و لا قوه الال بالله» این را که گفتند، توانستند برخیزند و عرش خدا را بردارند و حمل کنند».

 

حرز اصلی امام جواد (علیه السلام)

منبع: نسخه های پیشگیری و درمان آیت اله تبریزیان؛ جلد دوم.