درمان بیماری ها با آبجوش
پیامبر اکرم (ص): می فرمایند:
«آب جوش، برای هر چیزی مفید است و برای هر چیز ضرری ندارد.»
و روایت دیگری می فرماید:
«قند، برای هر چیزی نفع دارد و ضرری ندارد. آبجوش نیز همین گونه است»
برای روشن شدن موضوع،به سراغ کتاب «پرسش های شما، پاسخ های پروفسور خیراندیش» که در آن گفتگویی که درباره سرطان با آب جوش، بین دکتر خیر اندیش و یک پروفسور ایرانی که در فرانسه صاحب چند بیمارستان است، توجه کنید.
درمان سرطان با آبجوش
[دکتر خیراندیش] یکی از دوستان من، یک پروفسور معروف ایرانی است که در فرانسه صاحب بیمارستان های متعدد است و در آمریکا هم خیلی مشهور است. دو سال تلاش کردم تا این دوستم را به ایران بیاورم. هنگامی که آمد، شب به هتل محل اقامتش رفتم و به ایشان گفتم:
من همه پزشکانم را جمع کرده ام تا فردا برایشان صحبت کنید، می خواهم بدانم که چه می خواهید [برای درمان سرطان] بگویید؟
گفت: حرف خاصی نمی خواهم بزنم، فقط می خواهم بگویم: آب جوش بخورید و بدوید!
گفتم: به ما گفتند که شما صاحب بیمارستان های متعدد و معروفی هستید؟!
گفت : بله، بیمارستان هایی که من دارم، برای پول درآوردن است؛ ولی درمان که نمی کنم.
براساس قوانین اروپا، هر فردی می تواند یک ماه در سال، در بیمارستان بخوابد و بیمه، هزینه درمانش را بپردازد. من هم اینها را می خوابانم و پولش را از بیمه می گیرم؛ ولی درمان نمی شوند.من برای درمان بیمارانم، به آفریقا می روم، یک سری از آفvیقایی هایی که به من اعتماد دارند و فکر می کنند که درمان فقط همین است، به اینها آب جوش می دهم، می خورند، می دوند و خوب می شوند.
از او پرسیدم که چه قدر باید آبجوش بخورند و بدوند؟
گفت: هر چه قدر که می تواند، بخورند و تا می توانند، بدوند؟
به او گفتم که ما هم این را می دانستیم. روایتی از رسول اکرم (ص) است که می فرماید:
«هیچ چیز به اندازه آبجوش مفید نیست.»
گفت: من نمی دانستم که این حدیث وجود دارد. من این را به روش علمی فهمیدم.
گفتم: چگونه آبجوش درمان می کند؟
گفت: وقتی آب یخ می خوریم، از گرمای بدن کاسته می شود، بنابراین کل بدن سرد می شود؛ ولی وقتی آبجوش می خوریم، چون خودش حرارت دارد، دیگر برای گرم کردنش از حرارت بدن هزینه نمی کنیم. البته آب جوشی که می خوریم و نمی دویم، با آب جوشی که می خوریم و می دویم، تفاوتی اساسی دارد. وقتی آب جوش می خوریم و نمی دویم، مقداری گرما به تن می دهد و سپس از کلیه و مجاری ادرار دفع می شود ولی وقتی آب جوش می خوریم و می دویم، آبی که بایستی از طریق کلیه دفع شود، در بدن گردش می کند.
و از عروق دفع می شود بنابراین سبب شویندگی تمام سلول ها می شود.تقریبا ۷۵ درصد هر سلولی آب است، وقتی که این آب سلول، غلیظ و سوداوی شد، در اندامی از بدن موجب بیماری می شود.
به دلیل این سودای موجود در داخل سلول، چهره ما تیره تر می شود و چروک بر می دارد و وقتی این سودا فشرده شد، موجب بروز سرطان می شود. حال اگر بخواهیم این سرطان را لاغر کنیم، یا باید با شیمی درمانی لاغرش کنیم یا با شویش سودا از طریق آبجوش. وقتی آب جوش می خوریم و می دویم حرارت حرکت و حرارت آب جوش، مانند پمپی عمل می کند و موجب می شود در هر دقیقه خون چندین بار در بدن گردش کند. همین گردش باعث می شود که غده های سرطانی را مرتب بشوید و لاغر کند، مثل اینکه وقتی زائده ای به لیوان چسبیده باشد، به تدریج که آب رویش می پاشید، این زائده کوچک و لاغر می شود تا در نهایت پاک می شود.
بنابراین دویدن پس از خوردن آب جوش به حدی که انسان عرق کند:
اولاً مانع پیشرفت تومور سرطانی به اندام های مختلف می شود.
ثانیاً به تدریج موجب لاغر شدن، ذوب شدن و دفع موتور سرطانی می شود.
ثالثا چون این شویش سراسری است، هر چه سودای داخل سلول ها پاک شود بدن قوی تر می شود و قدرت عمومی بدن افزایش می یابد و …
قاعده مصرف درمان با آب جوش این است که روزی ۴ الی ۶ لیوان همه افراد بخورند. البته بلغمی، مزاج ها، این آب جوش را با یک شربت عسل، ناشتا و شبانگاه بخورند و هر شب ۳ تا ۱۴ عدد بادام را هم یک دانه، یک دانه (به شکل آدامس بجوند) و بخورند تا مغزشان سرد نشود. آن دوستم می گفت که بیمار باید پیوسته آبجوش بخورد تا خوب شود. البته چون بیمار سرطانی در این حالت، ضعف شدید می آورد؛ ما به بیماران می گوییم که یک هفته آب جوش بخورند و یک هفته رژیم معمولی داشته باشند. و همین را تکرار کنند تا به درمان برسند و اگر می خواهیم به اینها غذای دیگری بدهیم، یک سوپ ساده گندم با روغن زیتون درست کنند و به اینها بدهند.
اگر بیمار نیستید برای خوشگل شدن هم این کار [خوردن آب جوش + دویدن] را انجام دهید، چون پوست راصاف و لطیف می کند و ۵ تا ۷ سال جوانی می دهد. زیرا چین و چروک پوست به دلیل سودای موجود در سلول هاست و وقتی این سودا پاک شد پوست لطیف و شفاف می شود و جوانی پدید می آید.
آیا با آب میتوان بیماری ها را درمان کرد؟
منبع: نسخه های پیشگیری و درمان آیت اله تبریزیان؛ جلد دوم.