آیا ورزش کردن در تئوری اسلامی مطلوب است؟
ورزش کردن به معنای حرکت شدید و تحمل سختی در انجام کارهای ورزشی و غیر ورزشی می باشد.
آیا ورزش و تحمل سختی و مشقت کار در تئوری اسلامی مطلوب است؟ در پاسخ می گوییم: بله.
کسل بودن و گوشه گیری انسان مومن نهی شده است. انسان باید تلاش ، همت و فعالیت در راستای آمادگی بدنی برای دفع دشمن داشته باشد، مانند اسب سواری، سوار شدن بر تجهیزات جنگی و تیر اندازی و امثال مانند اینها.
همچنین عرق ریختن و کمک کردن در راستای کشاورزی و خانه داری و … نیز مفید است.
بطور کلی، کار باید هدفمند باشد. لذا ورزش کردن امروزی از لحاظ عبث بودن مطلوب نیست.
در روایت ضعیف السندی از امام جواد علیه السلام داریم که شخصی بنام این راذان فروخ نامه ای به امام نوشت که در آن درباره شخصی که در راستای شکار خود می دود، برای سالم ماندن بدنش و ورزش کردن سوال می کند.
امام علیه السلام فرمودند: اشکال ندارد.
شاید بتوان از این روایت استنباط نمود که با دویدن و ورزش کردن انسان می تواند سلامتی خود را بدست آورد.
اما حرکات غیر موزون و بی هدف امروزی که بعنوان ورزش شناخته شده است مطلوب نمی باشد.
خداوند تبارک و تعالی از قول لقمان حکایت می کند:
《در مشی حد وسط را انتخاب کن ( نه تند و نه کند راه نرو).》
همچنین در روایتی دیگر پیامبر اکرم صل الله و علیه و آله می فرمایند:
《تند راه رفتن هیبت مومن را از بین می برد.》
روایت شده است که ائمه علیها السلام همیشه راه رفتنشان آرام بوده است.
اسلام نیز به حرکاتی که برای انسان نفع داشته باشد سفارش نموده است اما باید با هدف و آرام باشد.
در رساله ذهبیه امام رضا علیه السلام می فرمایند:
《به ورزش(حرکت شدید) سفارش شده است در ماه تشرین اول رومی و از ورزش کردن در ماه ایار نهی فرمودند و نیز فرموده اند در فصل گرما کمتر ورزش کنید.》
برای مطالعه درمان چاقی در طب اسلامی لطفا کلیک کنید.
اسلامی بیانات احیاگر طب حضرت استاد تبریزیان-جلد ۴
